*Oleh: Ezafel Hakimi:)
Golongan pembesar terbahagi mengikut zaman atau tamadun yang berbeza. Bagi kerajaan sebelum Melaka seperti Srivijaya, Inskripsi Telaga Biru memberi gambaran berkenaan struktur kepimpinan yang terdapat pada ketika itu iaitu pembesarnya terdiri daripada datu-datu yang merupakan wakil daripada maharaja. Sebaliknya pada zaman Kesultanan Melayu Melaka dan selepasnya, struktur pemerintahan menggunakan sebuah sistem yang dikenali sebagai Pembesar Empat Lipatan. Sistem ini mempunyai beberapa jawatan khas yang bertugas dalam memastikan kelicinan pemerintahan. Antaranya jawatan Bendahara, Syahbandar, Temenggung, Penghulu Bendahari, Laksamana, Penghulu yang dibantu oleh beberapa pembesar seperti sida-sida dan para Biduanda. Sistem ini masih digunapakai oleh kerajaan-kerajaan di Alam Melayu selepas kejatuhan Melaka seperti di Perak, Johor dan Pahang.
Bagi jawatan Syahbandar, ianya terbahagi kepada dua. Yang pertama sebagai memungut hasil cukai dari kawasan pelabuhan dan hasil dalam negeri yang lain sebelum diserahkan kepada Penghulu Bendahari yang akan menyembahkan kepada Raja atau Sultan. Yang kedua, jawatan ini juga bertugas menjaga para pedagang di kawasan pelabuhan dan mengadili orang yang teraniaya supaya memperolehi keadilan. Menurut Hukum Kanun Melaka, “Fasal pada menyatakan hukum Syahbandar itu iaitu menghukumkan segala dagang dan anak yatim dan segala yang teraniaya dan segala api dan segala jong dan baluk dan barang sebagainya.” Dalam pemerintahan sesebuah kerajaan, situasi timbal balik sering berlaku diantara Raja atau Sultan dengan pembesar. Hal ini perlu dilakukan kerana tanpa sokongan daripada pembesar, maka seseorang Raja atau Sultan tidak dapat menaiki takhta sesebuah kerajaan.
Abu Hassan Sham. 1995. Hukum Kanun Melaka. Melaka: Penerbitan Perbadanan Muzium Melaka.
Nazri Muslim & Abdul Latif Samian. 2012. Wacana Teori dan Strategi Kepimpinan Melayu. Institut Alam dan Tamadun Melayu (ATMA). Bangi: Universiti Kebangsaan Malaysia.